April | 2013 | Viajera de Cuenca

President Manuel Roxas’ wake at the Malacanan Palace

They Saw Manoling for the Last Time

by Leon O. Ty

April 24, 1948–THE general public was allowed to view the body of the late President Manuel Roxas beginning Friday afternoon, April 16. As soon as the notice to that effect became known an endless procession of silent, sad-faced people—Filipinos and foreigners, old and young, from all walks of life—made a bee line for the Palace to take one last look at their departed leader.

The wealthy drove to the Palace grounds in their expensive limousines, properly attired for the occasion. The men wore immaculate de hilo or sharkskin suits with black arm bands, black ties and black shoes to match. The women were in shiny, ebony dresses. The less opulent went to the Palace in taxis while the majority of the mourners took jeepneys and buses.

Most striking among those who paid Roxas their last homage were poor people…

View original post 1,296 more words

Katapat ng flagpole sa southbound lane (papuntang CCP) ng Roxas Boulevard ay isang orasan. Mayroon itong base na gawa sa semento. Hugis obelisk naman na kulay itim ang pinaglalagyan ng orasan. Dalawang haligi na may disenyo ng Corinthian order ang nasa magkabilang gilid. Mayroong tig-isang bumbilya sa tuktok ng bawat haligi. Dalawa ang orasan, isa na nakaharap sa Roxas Boulevard at isa na kaharap ng Quirino Grandstand. Ang parehong orasan ay donasyon ng donasyon ng isang Swisong kompanya na gumagawa ng orasan, ang Bulova. Umabot ang halaga nito sa US $54,000.00. Ito ang itsura ng isa sa mga orasan sa malapitan.

Makikita sa gitna ng mga kamay ng orasan ang salitang, “BULOVA”

Isinaayos ang mga orasan noong 10 Hunyo 2010, kasabay sa mga paghahanda sa selebrasyon ng ika-150 kaarawan ni Jose Rizal. Tinagurian itong Centennial Clock dahil itinayo ito upang alalahanin ang ika-isandaang taong anibersaryo ng paglulunsad ng Rebolusyon ng 1898. Pinasinayaan ito ng dating Pangulong Joseph Ejercito Estrada sa pangunguna ng Grand Master ng Masonriya sa Pilipinas, si Enrique Locsin. Lingid sa kaalaman ng karamihan, ang kaisipang nagpaalab sa Unang Yugto ng Rebolusyon ay ang Masonriya. Masonry o ang tawag sa samahang ito. Freemasons naman ang tawag sa mga tagsunod nito. Tinatayang nabuo ang samahang ito sa Europa noong Panahong Midyibal kasabay ng pag-usbong ng iba pang samahang pang-manggagawa (guild ang tawag dito sa World History). Mga mason o tagapagtayo ng mga simbahan o kastilyo ang sinasabing nagtayo ng samahang ito. Isang Kastilang opisyal ng pwersang nabal ang unang nagtatag ng Masonriya sa Pilipinas. Tanging mga Kastila ang mga tinanggap sa samahan. Maglaon, nagtatag din ang ibang dayuhang naninirahan sa bansa ng sari-sarili nilang mga lodge (sa salita ng isang Mason, ito ang kanilang lugar tagpuan o meeting place). Iba’t iba ring Grand Lodge (ang tagapangasiwa sa isang lugar) ang may sakop sa mga lodges. Hindi tumanggap ng mga Indio ang mga samahang ito. Nagkaroon lamang ng lodge na tumatanggap ng mga Pilipino pagkatapos sumali ang ilang Pilipino sa Masonriya habang nag-aaral sila sa España. Doon, bumuo sila ng sarili nilang lodge na tinawag na, Logia Revolución . Ngunit pawang mga edukadong Pilipino na nakatira noon sa España ang mga kasapi nito. Kaya nang makabalik sa Pilipinas ang mga edukado bilang mga ilustrado, dala-dala nila ang permiso mula sa Grand Master ng Grande Oriente Español Miguel Morayta na makapagtatag ng lodge sa Pilipinas. Kumalat ang Masonriya sa Pilipinas simula noon. Kasabay ng pagdami ng mga kasapi ay ang pagkalat ng paniniwala ng Masonriya. Maraming nahikayat sa samahan dahil itinuturo nito ang pagkakapantay-pantay, kalayaan at ang pagsasarili. Ilan dito ay ang sumusunod:

Magkakapatid ang lahat ng tao (babae man o lalaki) dahil anak sila ng Diyos. Ang lahat ay mayroong dangal, ginagalang ang opinyon ng iba at isinasaalang-alang ang damdamin ng ibang tao. Sinang-ayunan ito ni Emilio Jacinto sa kanyang akdang Liwanag at Dilim, “Ang lahat ng tao’y magkakapantay sapagkat iisa ang pagkatao ng lahat!…Sino kaya ang pangahas na makapagsasabing higit ang kanyang pagkatao at tangi sa pagkatao ng kanyang mga kapwa?”
Walang karapatan ang sinuman na diktahan ang isang tao kung ano ang dapat isipin o paniwalaan. Ang bawat lalakit at babae ay may karapatang intelektwal, ispiritwal, ekonomiko at politikal. Binigay ng Diyos ang karapatang ito, hindi ng isang tao. Ang pagmamalupit, sa kahit na anong anyo ay wala sa katwiran. Ito din ang nasasalamin sa Decalogo ni Apolinario Mabini, “Huwag mong̃ kilalanin sa iyóng̃ bayan ang kapangyarihan nino mang tao na dî mo pilì at ng̃ iyóng̃ mg̃a kababayan.”
Ang karangalan at katapatan ay mahalaga sa buhay. Ang buhay na walang karangalan at katapatan ay buhay na walang halaga. Binanggit naman ito ni Jose Rizal sa kanyang Indolence of the Filipinos, “Deprive a man then of his dignity, and you not only deprive him of his moral stamina but also you render him useless even to those who want to make use of him. Every being in creation has his spur, his mainspring; man’s is his self-respect; take it away from him and he becomes a corpse; and he who demands activity from a corpse will find only worms.”

Mapapansin din na hindi nalalayo ang simbolo ng mga Katipunero sa simbolo ng Masonriya. Ginamit ng Katipunan ang araw, ang araw na mayroong mukha at ang hugis tatsulok sa kanilang mga watawat. Kapansin-pansin din ang pagkakapreho ng tatlong bituin. Samakatuwid, dumaloy ang kaisipan ng Masonriya sa Rebolusyon ng 1896 dahil ang mga pinuno nito tulad nina Rizal at Mabini ay miyembro ng Freemasons. (Para sa mas dibdibang listahan, pumunta dito) Kaya itinuturing ng mga Mason na ang Rebolusyon, ang pakikipaglaban ng mga Pilipino para sa kasarinlan hanggang sa pagtatatag ng Unang Republika sa Malolos ang pinakadakilang natamo ng Masonriya dahil ang kanilang paniniwala at adhikain ang siyang nagsulong sa Rebolusyon. Pinagtibay ito ng pahayag ng yumaong Pangulong Emilio Aguinaldo na nakasaad sa plake ng Centennial Clock: